Storm- News » midden van het bos terugbreng

De vreselijke rammelende geluiden uit mijn keuken maken me wakker terwijl het koffiezetapparaat kreunt tot leven. Het is vijf uur 's ochtends en de hemel vóór de dageraad begint de eerste tekenen van licht te vertonen. Ik lig in het donker, luisterend naar het geklik en gesis van de machine, blij dat het in mijn kleine leefruimte kan dienen als wekker op deze koude, Nike Cortez Hombre vroege winterdagen. Mijn ogen sluiten, ik ben zo moe. Ik begin mentaal de lijst met dingen die ik de komende uren ga doen, door te nemen, de overvloed aan verantwoordelijkheden en verplichtingen die ik heb gedaan, is overweldigend om hier vroeg op de dag aan te denken. Ik trek mijn gedachten naar binnen, haal diep adem en glimlach in de duisternis, want hoewel ik moe ben, ben ik opgewonden. De zon komt eraan.

Ik ben het grootste deel van mijn leven een vroege vogel Nike Air Max Thea Mujer geweest, altijd anticiperend op de magie die de momenten vóór het aanbreken van de dag houden, terwijl de wereld adembenemend mooi wordt en de mensheid stil om me heen blijft. In elke nieuwe ochtend arriveer ik in mezelf, in de wereld, voel ik me vernieuwd en ge?nspireerd voor wat ons te wachten staat. Ik ben onwrikbaar. Het eerste licht is de tijd van de dag dat Adidas Nmd Damen ik grote levensovergangen overweeg, de tijd van de dag dat ik grote beslissingen maak, de tijd van de dag dat ik mezelf eraan herinner waar ik dankbaar voor ben. Het is de tijd van de dag dat ik ren.

Ik gooi de dekens terug, kruip de keuken in en doe het licht aan terwijl ik ga. Ik schenk mezelf een paar vingers koffie in en begin het proces van voorbereiden op het uur of zo van vrijheid dat zich voor mij ontvouwt. Dit proces zou strikt kunnen worden georganiseerd, en ik Nike Air Vapormax Damen veronderstel dat het voor sommige van mijn collega's in de vroege ochtend is. Voor mij omvat het afleidende momenten van gedachten opschrijven, proberen mijn favoriete hardloopsokken te vinden, misschien een passage uit een boek lezen, of een artikel dat mijn grootmoeder me vorige week in de mail stuurde, als reactie op de late sms-berichten van vrienden waar Nike Air Max 2017 Herren ik niet wakker voor was, bleef zoeken naar mijn sokken, startte soms een boodschappenlijst die uiteindelijk op de tafel zal liggen, vaak sluit ik mijn horloge aan voor de last-minute lading die eigenlijk geen verschil zal maken ... de discombobulated lijst zou kunnen doorgaan. Dit is mijn vorm van routine. Ik controleer de temperatuur, waar heb ik gisteren mijn panty's achtergelaten? De vloer, Laura, altijd de vloer. Ik werp een blik op de klok, zeg tegen mezelf dat ik me moet Nike Air Pegasus 83 Heren concentreren, klaar ben met aankleden in recordsnelheid, klik op mijn hoofdlamp en ga de glorieuze, knetterende kou tegemoet.

Ik begon mijn liefde voor rennen te voeden in mijn late tienerjaren. Ik heb nooit verder dan vijf mijl tegelijk gelopen en besloot om te trainen voor mijn eerste marathon. Ik denk dat ik van een uitdaging hou. Sinds die eerste winter van het leren hoe je lange kilometers moet loggen, vaak galopperend solo door de besneeuwde bossen, ben ik niet gestopt. Toen ik de overstap maakte van de universiteit naar de middelbare school om me door verschillende geografische locaties en banen te verplaatsen, mezelf te leiden door de emotionele overbelasting van gezinsscheidingen en zieke ouders, om te navigeren naar het einde van relaties en het begin van nieuwe, was rennen het enige constant had ik. Het is een praktijk Adidas Stan Smith Womens geworden die diep geworteld is in wie ik ben.

Ik begin de eerste paar bevroren stappen in de donkere buurt waarin ik woon, meteen het gevoel alsof ik mezelf losmaak van alle beperkingen. Terwijl mijn ademhaling reguleert tegen de kou, verdwijnt de spanning in mijn kaak. Ik glimlach naar de snel vervagende sterren en mijn spieren ontwaken om te voldoen aan de eisen die ik eraan stel. Het is een paar kilometer op verharde wegen voordat ik bij de ingang van het netwerk van paden sta die ik graag 'thuis' in mijn hoofd noem. Frost bedekt de bladeren en zorgt voor een knapperige overgang naar het enkele spoor. Ik voel de lucht oplichten, meer nog dan ik het zie, voel de energie in het bos beginnen te verschuiven, en ik merk al snel dat ik tegen de zon aan race.